SLI to najczęściej stosowany termin określający specyficzne zaburzenia rozwoju językowego, który jest akronimem Specyfic Language Impairment. Równorzędnym terminem, choć obecnie rzadziej używanym, jest alalia. Oba te terminy określają zaburzenia rozwoju języka uwarunkowane korowo, o nieustalonej etiologii. Kryterium wyłączającym jest niedosłuch oraz rozpoznanie niepełnosprawności intelektualnej lub całościowych zaburzeń rozwojowych (autyzmu).
Dzieci z SLI charakteryzuje wolniejsze tempo rozwoju mowy i zwykle towarzyszą im wielorakie trudności w posługiwaniu się językiem. Deficyty SLI pojawiają się na ogół w każdym aspekcie komunikacji językowej, choć w różnym nasileniu. Dotyczą zarówno mówienia i rozumienia, mowy oraz języka.
Obraz zaburzeń jest niejednolity. We wczesnym dzieciństwie deficyty SLI nierzadko mogą być postrzegane jako opóźniony rozwój mowy. W okresie przedszkolnym dzieci te charakteryzuje nadal mały zasób słów, liczne agramatyzmy, nasilone neologizmy, problemy w tworzeniu lub rozumieniu zdań i dłuższych wypowiedzi. W okresie nauki w szkole dzieci z SLI mają znaczne trudności w nabywaniu sprawności językowej, a pisząc i mówiąc popełniają liczne błędy. Zdarza się, iż rodzice podejrzewają u dziecka dysleksję. Dopiero pogłębiona diagnoza ujawnia prawdziwy obraz problemu.
SLI jako zaburzenie komunikacji rzutuje przede wszystkim na umiejętność tworzenia i rozumienia wypowiedzi, jednak prawie zawsze problemy dotyczą zarówno umiejętności czytania i pisania oraz umiejętności matematycznych. Towarzyszące SLI problemy z wydobywaniem z pamięci potrzebnych treści i koncentracją, warunkują rozwój kompetencji szkolnych.
Terapia specyficznych zaburzeń rozwoju językowego (SLI) musi być poprzedzona odpowiednią diagnozą, prowadzona przez wykwalifikowanego specjalistę, oraz we współpracy z rodzicami i środowiskiem edukacyjnym.
